29 de xan. de 2013

Portugal : a oliveira



A oliveira, cuxo nome botánico é Olea sativa Europea, pertence á familia das Oleacea, é unha planta perenne que de acordo coas áreas xeográficas de crecemento, ten variedades diferentes.

A olivicultura ten orixes antigas. A área  de  crecemento  é típica da costa do Mediterráneo, entre os paralelos 35 ° e 45 ° de latitude norte.Hoxe en día atopamos tamén oliveiras en rexións remotas, como Estados Unidos, ou nos países do hemisferio sur, como Arxentina, Nova Celanda ou Australia.



Brasil: Pino do paraná

Pino do Paraná
Orixe – nativo do sur de Brasil e norte de Arxentina.
A súa madeira e fácil de traballar e utilízase na construcción.
As suas sementes son comestibles e o seu uso e máis forestal que ornamental.
Multipícase por sementes.
Ten que ter moita separación entre as sementes porque colle moito grosor.



            Resumen De Palabras De Caramelo

No club de lectura no primeiro trimestre limos un libro titulado “Palabras de caramelo do autor Gonzalo Moure. Aquí vou facer un resume e dar a miña opinión sobre o mesmo. A historia desenrólase no Sáhara, o protagonista é un neno chamado Kori e vai do seguinte:

Kori é un rapaz saharaui xordomudo, na escola especial a que él iba, so debuxaban, aprendían a atarse os cordóns... As cousas máis sinxelas pra poderse defender eles solos.

Kori ao ser xordo non sabía o que dicían as demais persoas, salvo os nome que recordaba cos movementos dos beizos. Por exemplo: El era Kori (boca pechada, boca estirada), e súa nai Mahfuda (beizos pechados, boca aberta, boca pechada, boca aberta).

A Kori gustábanlle moito os animais, pero en especial un: O camelo. No Sáhara os camelos son animais de gando, como aquí as vacas. Criábanas e cando se facían maiores sacrificábanas.

Kori non sabía que os camelos non falaban, porque ao regurxitar a comida movían a boca e os beizos, polo tanto Kori pensaba que os camelos falaban.

Os tíos de Kori tiñan unha camela, e, cando saía da escola, sempre ía ver a camela. Un día Kori í a ver a camela e , ao chegar, tiña unha cría, a que Kori decidiu chamarlle caramelo, polo seu cor.


Kori aprendeu a escribir e sempre que ía ver o camelo levaba papel e bolígrafo pa anotar o que o camelo lle “dicía”.
Kori fíxose moi amigo do camelo, o camelo foi medrando e chegou a hora de sacrificalo, pero non quixeron dicirlle nada ao neno porque era moi amigo do camelo. Kori ao final acabouse enterando e decidiu marchar co camelo ao deserto do Sáhara. Ao final seu pai e seu tío fóronos buscar ao deserto porque senón morrerían sen auga e comida.

Chegou o día do sacrificio e Kori Foi con seu tío e dous honorables homes do poboado a ver como sacrificaban ao camelo. Levou con el papel e bolígrafo para anotar todo o que lle dicía o camelo antes e durante o sacrificio. O camelo empezou a mover os labios e seu tío degolou a cabeza do camelo, o cal berraba e movía o beizos. E Kori aguantou durante o sacrificio e viu como mataban ao seu mellor amigo. Ao escribir todo o que seu amigo o camelo decía, saíulle un poema que en realidad escribira él porque os camelos non falan.
Kori medrou e seguiu escribindo poemas, ata que se fixo un xoven poeta moi reconocido en todo o país. O poema que Kori escribiu chamouse “Palabras de Caramelo”, como o seu amigo o camelo.
A que máis me gusta do conto e que Kori non se separou do seu amigo ata nin sequera a hora da súa morte.

Adrián Landeira Pose.                                                             Opinión persoal: 8




                                                               








A árbore de Buda

A árbore de Buda (Bodhi) :
Según contan os textos budistas, Sakhiamuni Gautamá sentouse debaixo de esa árbore durante semanas.Como empezou unha terrible tormenta, de debaixo das raíces da árbore surxíu Muchilinda, o rei das serpes,enroscouse ao redor de Gautama e cubriuno coa sua caperuza. Gautama  finalmente acabou a iluminación espiritual e converteuse en Buda e orixinou a relixión do budismo.
  
.Esta árbore tornouse un lugar de peregrinación, mesmo durante a vida de Buda. O Rei Asoka ía todos os anos para homenaxear a árbore Bodhi, e todos os anos pagaba un festival na súa homenaxe. Tissarakkhā, a súa esposa estaba con ciúmes da árbore. Ela converteuse en raíña no ano 16 do reinado de Asoka, e tres anos máis tarde, él  matou a árbore vella  e  plantou unha rama da árbore orixinal (ou outra árbore da mesma especie: Ficus relixiosa). Ao seu lado construíuse un mosteiro que foi chamado Bodhi Manda Vijara.
A árbore Bodhi na actualidade

 Templo Bodhi Manda Vijara
Maria carballeiro casas

21 de xan. de 2013

11 de xan. de 2013

TULIPÁN



Tulipán

Os tulipáns cultívanse moito na China.
Un mozo chamado Farhad, príncipe, según algúns, namorouse profundamente da doncela Shirin.
Un día, recibiu a noticia de que a súa amada fora asasinada (descubriuse que era só un rumor) e , destrozado coa pena, montou no seu cabalo favorito e galopou ata un penedo onde se lanzou e morreu.
Das súas numerosas feridas e pingas de sangue no chan brotou un tulipán, un símbolo do amor perfecto. Así, na antiga Persia, o tulipán vermello  é considerado o símbolo por excelencia do amor apaixonado

                                                        Nome científico: Hibiscus rosa-sinensis

                                                                      Lugar de orixe: China

                                                                        Cor: Moitas cores

Erroneamente chamado "Tulipán" Hibiscus é unha planta perenne tipo de arbusto, existen moitas variedades e tamaños diferentes, maioría produto híbrido de cruzamentos con outras especies, dá unha fermosa flor dura só un día, por desgraza,dura só un día.




Fabiola González Viqueira


A Árbore Bodhi.

A árbore de Buda :

Según contan os textos budistas, Sakhiamuni Gautamá sentouse debaixo desa árbore durante semanas.Como empezou unha terrible tormenta, de debaixo das raíces da árbore surxíu Muchilinda, o rei das serpes, enroscouse ao redor de Gautamá e cubriuno coa súa caperuza. Gautamá finalmente acabou a iluminación espiritual e converteuse en Buda e orixinou o budismo.

 Buda cheo de gratitude coa árbore, despois da iluminación, parou diante da árbore cos ollos abertos, sen pestanexar por unha semana enteira.Esta árbore tornouse un lugar de peregrinación, mesmo durante a vida de Buda. O Rei Asoka ía todos os anos para homenaxear a árbore Bodhi, e todos os anos pagaba un festival na súa homenaxe. Tissarakkhā a súa esposa estaba con ciúmes da árbore. Ela converteuse en raíña no ano 16 do reinado de Asoka, e tres anos máis tarde, el matou a árbore con espiñas e plantou unha rama da árbore orixinal (ou outra árbore da mesma especie: Ficus relixiosa). Ao seu lado construíuse un mosteiro, que foi chamado Bodhi Manda Vijara.


Irea Ríos Casas.

Plantas da China


AS PRANTAS TRADICIONAIS DA CHINA
A China e un dos países nos que a alimentación está composta maioritariamente por arroz e moitas prantas, é dicir que teñen unha alimentación moi saudable.
En China é moi común o cereixo que ten unhas follas rosas e moi bonitas especialmente na primavera



Pero a árbore que representa a china é o “shishu”ou “shihua”, en español chamase “Guahi”. Esta árbore e moi común en China, pero especialmente en Pekín (Capital de China). E una árbore que non necesita moita auga  cando é novo. Se a árbore ten pouca auga dificilmente consegue sosterse dereito. 



En China tamén teñen una flor representativa chamada “Baiyulan”, é mais común en Shangai pero representa a toda China.


É una flor que é moi bonita e só florece en primavera, pero cando o fai ábrese rápido e rapidamente e a súa duración e moi curta.
Adrián Landeira Pose

10 de xan. de 2013

UN GRAN XESTO DEPORTIVO



Se ha hablado muy poco. En el cross de la localidad navarra de Burlada, sucedió un hecho el pasado domingo 2 de diciembre que nos ayuda a seguir creyendo en los valores del deporte.




El atleta keniano, Abel Mutai, medalla de oro de los 3.000 obstáculos hace cuatro meses en Londres, estaba a punto de ganar la prueba cuando, al entrar en una pista donde estaba la meta se creyó que ya había llegado , aflojó totalmente el paso y, relajado, comenzó a saludar al público creyéndose vencedor. El que le venía detrás, Iván Fernández Anaya, al ver que se equivocaba y se paraba una decena de metros antes de la pancarta, no quiso aprovechar la ocasión para acelerar y ganar. Se quedó a su espalda, y gesticulando para que la entendiera y casi empujándolo, llevó al keniano hasta la meta, dejándolo pasar por delante.

Iván Fernández Anaya, un corredor vitoriano de 24 años que está considerado un atleta con mucho futuro (campeón de España de 5.000 metros en categoría promesas hace dos años) afirmó al terminar la prueba: "Aunque me hubieran dicho que ganando tenía plaza en la selección española para el Europeo, no me habría aprovechado. Creo que es mejor lo que he hecho que si hubiera ganado. Y esto es muy importante, porque hoy en día, tal como están las cosas en todos los ambientes , en el fútbol, en la sociedad, en la política, donde parece que todo vale, un gesto de honradez va muy bien ".

Lo decía al principio: desgraciadamente, se ha hablado muy poco de este gesto. Y es una lástima. En mi opinión, estaría bien explicarlo a todo el mundo, para que no piensen que el deporte es únicamente lo que ven por la tele: patadas violentas a raudales, declaraciones tontas, dedos en los ojos de los contrarios ...

Por cortesia de los amigos de Colectivo Dignidad